‘An elevating story’ #1

Hoe het begon… short story

Sabrina

Ik moet daar weg, ik kan het niet langer, het kost me te veel energie en tijd. Tijd met mijn gezin, tijd om moeder te zijn, tijd om te ontdekken wat ik dan wel wil en het levert me stress op. Ik wil alles ook altijd zo graag goed doen. Net als die ene avond toen ik weer aan het controleren was of alles op de website wel goed stond, terwijl ik dat net een uur eerder en een uur daarvoor ook al had gedaan. Ik moet voor mezelf gaan kiezen, ik moet daar gewoon weg, het is klaar nu.

Ik kijk in de spiegel en kan mezelf eigenlijk niet meer recht in mijn ogen aankijken. Wat ben ik nou eigenlijk aan het doen, waarom moet ik zo nodig blijven doen wat altijd al doe. Mijn faalangst, die ik als kind en jongvolwassene altijd had, begint langzaam weer naar boven te komen en een stemmetje in mijn hoofd vraag: Wat wil je dan Sabrina? Wil je dan zomaar stoppen met je werk? En dan? Je hebt een huis, een man en twee hongerige monsters van kinderen, twee auto’s op de oprit, je wilt op vakantie, er moet verbouwd worden en er moet eten op tafel komen. En laten we eerlijk zijn, wat zeur je nou? Je hebt toch leuke collega’s? Het voelt toch vertrouwd en veilig? Je weet wat je moet doen, je kent je taken (want die zijn in 7 jaar tijd nog nooit anders geweest) en je weet precies wat er elke maand binnenkomt (ook dat is in 7 jaar tijd nooit anders geweest). Lekker makkelijk toch? En wat wil je anders? Voor jezelf beginnen en alle zekerheid laten varen? Lijkt me geen goed plan toch, wat jij? Ik kijk nog steeds in de spiegel en denk, het klopt ik moet maar gewoon even doorbijten, het is gewoon niet anders. Ik kan niet zomaar stoppen. Misschien als de kinderen naar de middelbare school gaan, misschien kan ik dan een keer het roer omgooien. Ik kan nu niet zomaar stoppen met mijn werk en alle controle verliezen. Wat zou iedereen daarvan vinden. Ze lachen me vast uit als ik zeg dat ik voor mezelf wil beginnen. En mijn ouders dan, wij zijn geen ondernemersfamilie, ik ben er niet mee opgegroeid dat lukt me nooit. Daarbij wat ga ik dan verkopen? Iets waarvoor ik niet gestudeerd heb? Ja ik doe het tekstschrijven al heel wat jaren en ik vind het heel erg leuk om te doen, vooral de verhalen, echte verhalen, maar ik heb mode gestudeerd, geen journalistiek. Dus dit idee is sowieso waanzin.

Ik draai me om en loop naar beneden. Saïdja is al bezig een boterham naar binnen te krijgen bij de dreumes en de peuter. Geen makkelijke opgave, maar ze gaan zo naar de opvang en moeten toch een beetje eten. Ik pak mijn jas en tas en geef beide een kus. “Tot vanavond”, zeg ik. “Hoelaat ben je thuis?”, vraagt Saïdja. “Geen idee, laat, begin maar vast met eten, alweer…”, mompel ik op mijn weg naar buiten. En daar ga ik weer, opnieuw een dag met weinig energie, uitdaging en weer niet met mijn gezin aan tafel, maar hé wel met lekker veel gezelligheid en zekerheid en daar doe ik het voor toch?

Johan kijkt mij aan en vraagt me waarom ik bij hem terecht ben gekomen. Ik zeg zoiets als: “ik denk dat ik voor mezelf wil beginnen, maar misschien ook wel niet, ik weet niet, ik hoef niet per se een andere baan ofzo, maar misschien kunnen we eens kijken wat er uit deze loopbaansessie komt.” Ik stel me open op en Johan weet precies de goeie vragen te stellen. Toch weet ik allang waarom ik hier ben, ik wil weg bij mijn huidige baan en zelfstandig ondernemer worden en ik zoek een positieve bevestiging voor dat plan. Als Johan het niet gaat bevestigen dan blijf ik gewoon zitten waar ik zit. Ik denk stiekem dat Johan allang doorheeft dat ik weg wil bij mijn huidige baan, maar hij stelt alleen open vragen en stuurt niets. Bij de derde sessie bespreken we de uitslag van mijn kernwaarden test. Door de jaren heen heb ik veel vriendinnen uit het bedrijfsleven wel eens over zo’n test gehoord, maar zelf had ik die nog nooit gedaan. Ik deed de test echt met mijn volle aandacht en in alle eerlijkheid. Stiekem vind ik dit soort tests altijd heel leuk om te doen en ik kan niet wachten op wat eruit komt.

Twee uur later zit ik totaal in de war, maar ook met een kriebel in mijn buik terug naar huis in de auto. ALLES wat er uit die test kwam klopte, alles. Van begin tot het einde en kernwaarden die ik al mijn hele leven heb en bij me draag. Wat een eye-opener. Ik heb zojuist in twee uur tijd begrepen wie ik ben, waarom ik zo ben, waarom ik daardoor handel zoals ik handel en waarom ik ook juist daardoor niet meer op mijn plek zit bij mijn huidige baan. Het is alsof ik een soort golden ticket in mijn handen gekregen heb, een vrijbrief om te zeggen ik mag stoppen met mijn werk om iets anders te gaan doen. Thuis vertel ik vol enthousiasme wat er zojuist allemaal gebeurd is, maar wanneer ik ‘s avonds in bed lig komt de faalangst stem weer even op bezoek. Leuk zeg Sabrina dat je ineens jezelf hebt gevonden, maar dat is natuurlijk geen financiële zekerheid. Wat wil je dan? Moet Saïdja dan al het geld gaan verdienen? En jij, wat ga jij dan doen? Een beetje ondernemers enzo? Straks verdien je maanden- of jarenlang geen geld en dan? Heb je daar al over nagedacht? Het klinkt mooi hoor en nobel, willen leven naar je kernwaarden, maar eerlijk sommige dingen zijn gewoon zoals ze zijn, er moet wel geld verdiend worden. Moedeloos sluit ik mijn ogen en bepaal ik dat het misschien toch niet zo’n goed idee is. Ik ga dit volgende week met Johan bespreken, misschien weet hij wat ik moet doen.

Zoals verwacht gaat Johan mij niet zeggen wat ik moet doen. Wat Johan wel doet is samen met mij een oefening die gaat over beperkte overtuigingen. Johan zegt: “Ik heb hier een aantal vragen en die mag jij gaan beantwoorden.” De eerste drie vragen kan ik makkelijk beantwoorden en ik snap dat er beperkte overtuigingen zijn in mijn hoofd. Maar dan komt vraag vier en deze slaat in als een bom en zorgt meteen voor een grote waterval aan tranen. De vraag: “wat zou jij tegen de 10-jarige versie van jezelf willen zeggen?” Bam, simpele vraag, voor mij een grote impact. Al snikkend zeg ik dat ik dat kleine meisje zou willen zeggen dat ze moet stoppen faalangst te hebben. Dat het nergens voor nodig is. Dat het veel te veel tijd en energie kost en veel stress veroorzaakt. Ik zeg dat ze moet vertrouwen op zichzelf en dat ze alles wat ze doet niet voor een ander doet, maar voor haarzelf. Ik zeg dat precies dit is wat ik mijn kinderen bij wil brengen. Ik zeg tegen Johan dat als ik veel eerder mijn kernwaarden duidelijk had, ik nooit zoveel faalangst had hoeven ervaren en dat ik niet begrijp dat dit niet al veel eerder aan onze kinderen geleerd wordt. Ik wil een voorbeeld zijn daarin voor ze, ik wil laten zien dat ze niet bang hoeven te zijn om keuzes te maken en dat ze moeten geloven in zichzelf. Even valt het stil en Johan geeft me een tissue. Diep van binnen weet ik het, ik voel het, dit is het omslagpunt. Mijn eigen woorden raken me en zeggen me precies welke keuze ik moet maken. Als ik een voorbeeld wil zijn voor mijn kinderen en ze wil leren niet bang te zijn en hun hart te volgen, wat ben ik dan in godsnaam nog aan het doen in loondienst. Ik kap ermee, ik begin voor mezelf!

Oktober 2020 schrijf ik mij in bij de KVK en in december neem ik met een opgeheven hoofd ontslag. Eng, onzeker, spannend? Zeker! Maar geen moment met faalangst, weinig energie of met tegenzin. Ik ga leven en werken naar mijn kernwaarden en ik ga hierin een voorbeeld zijn voor die twee kleine guppies. Doen waar ik echt blij van wordt, met volle overtuiging, zonder angst en met een eindeloze fascinatie. Dat is waaruit Elevated Stories geboren is, want alles in het leven begint uiteindelijk met een verhaal, groot of klein. Een verhaal dat verteld en gedeeld moet worden, zodat iemand anders er herkenning in vindt, verbinding mee voelt, geïnspireerd door raakt of erdoor in beweging komt. Laten we samen schrijven en het woord geven aan jouw verhaal!

Elevate your Story ✨
X Sabrina