Een vierde kindje?

Een golf van weemoed en besef raakte me ineens hard in mijn hart. Stil sta ik daar even te kijken en er vormt zich een kleine knoop in mijn maag. Diep van binnen wist ik het al, weten we het al, maar ineens raakt het me, daar op de babyafdeling van een grote bekende kledingwinkel. Het besef dat ik op deze afdeling nooit meer iets voor mijn eigen baby ga kopen…

Mijn jongste, mijn baby (die overigens al dreumes is, maar ik stug baby blijf noemen) zit inmiddels niet meer in die allerkleinste mini babymaatjes en langzaam doen we al wat babyspullen door aan vrienden. Het is dus niet zo dat ik er nog niet mee bezig was. Het is me gelukt om het een jaar uit te stellen, om dat gevoel nog even niet te ervaren en ik heb tot onvrede van mijn man alles eerst op zolder bewaard. Maar het voelt nu goed om andere aanstaande ouders blij te maken met onze spullen. Spullen die we gebruikt hebben bij alle drie, die van kind op kind doorgingen en waar voor mij veel emotionele waarde aan zit. En toch raakte het me pas echt toen ik daar op die afdeling tussen die babykleertjes stond.

Vaak krijg ik de vraag, de vraag die ik zelf ook soms in mijn hoofd heb bij andere ouders: “Willen jullie nog een vierde”? Soms wordt die vraag niet eens gesteld met een vraagteken, het is meer retorisch, zo van jij moedert nog even door toch. Ik snap het, want mijn hart wil wel een heel elftal, maar mijn hoofd heeft inmiddels ook een stem gekregen. In tegenstelling tot hoe die balans was bij de eerste drie, beginnen praktische bezwaren nu de overhand te krijgen en daarbij vooral ook gewoon een gevoel van compleet zijn.

Tijdens en na de zwangerschap van mijn tweede wist ik al dit is niet de laatste keer dat ik zwanger ben, mits het me gegund was natuurlijk. Ik had bewust en onbewust nog niet van alle laatsten genoten, maar tijdens en na de zwangerschap van nummer drie was dit anders. Er was nog een plekje in ons gezin en die was nu opgevuld en het klopte. En toch, toch blijft het altijd een afscheid van iets waarvan je hoopt dat het misschien ooit terugkomt. Nooit meer zwanger, nooit meer bevallen, nooit meer een kraamweek, nooit meer die mystieke nachten met een baby, nooit meer een baby slapend op je borst, nooit meer borstvoeding, nooit meer die babygeur, ooooh die babygeur. Ik ga het allemaal missen en kan met een gezond jaloers gevoel kijken naar die vrouwen die pas net aan dit avontuur beginnen. Vrouwen die nog mogen dragen, die nog mogen baren, die al die momenten nog mogen ervaren. Want wat is het bijzonder. En ja ook zwaar en lang niet voor elke vrouw vanzelfsprekend en een fijne fase of ervaring, dat besef ik me heel goed. Maar voor mij was het dat wel en het was life changing, transformerend en niets zal me ooit dichterbij de essentie van het leven brengen als dat.

Daarbij een belangrijke disclaimer, ik zeg nooit nooit, want je weet niet hoe het leven loopt en wat je nu voelt hoeft over een jaar niet meer zo te zijn. Daarbij kunnen sommige dingen in het leven je ook overkomen. Dus nog een vierde? Daar heb ik geen eenduidig antwoord op. Voor nu zijn wij compleet, is het hoofdstuk gesloten en neem ik langzaam afscheid van een fase in mijn leven waar ik als klein meisje al naar uitkeek. Een fase die mij zo ontzettend veel gebracht en gegeven heeft en waar ik nu ineens al doorheen ben. Het is nu tijd voor nieuwe fases, nieuwe herinneringen, nieuwe uitdagingen en nieuwe andere groeiprocessen. Want al voelt het nu even alsof ik stilsta in het proces, omdat ik zelf niet terug maar ook nog even niet vooruit wil, merk ik ook dat dit nooit lang kan duren. Want nieuwe fases dienen zich alweer aan. Fases waarvan ik nooit gedacht had dat ik die eigenlijk ook heel erg tof zou vinden en die me nog meer laten groeien als moeder en als vrouw. Ik hoor veel moeders met oudere kinderen tegen me zeggen, je groeit met je kinderen mee en elke fase heeft weer iets anders moois. Ik geloof ze. Want als ik iets geleerd heb in die eerste fase, dan is het dat alle clichés waar zijn en dat je kunt en mag leren van moeders die alweer een fase verder zijn.

Wanhopig probeer ik nog een setje maillots te vinden daar tussen al die kleine newborn pakjes. Gewoon om nog even vast te houden aan het feit dat mijn kleintje ook echt nog wel een beetje baby is en dat ik nog even mag behoren tot die groep moeders met kleine baby’s. Al weet ik dat ik elke dag een beetje meer uit dat jasje groei en ook dat is goed en ook dat brengt weer heel veel nieuwe mooie momenten met nieuwe vormen van liefde en verbinding met zich mee. Het is oké, waar zij groeien, groei ik met ze mee.

Elevate your story ✨
X Sabrina