‘IK.WIL.DAT.PAW PATROL.BOEK.HEBBEN!’
Huilend en schreeuwend zakt hij neer tussen gangpad 3 en kassa 1. Dikke tranen met tuiten, zittend op zijn knieën en niet van plan om weg te gaan zonder het gewilde boek met speelgoed…
We begonnen de ‘discussie’ over het boek al IN gangpad 3, maar toen hij bij de kassa doorkreeg dat het boek echt niet meeging, zette hij zijn laatste redmiddel in en stortte hij zichzelf ter aarde. Alle ogen op mij gericht, ik voel ze in mijn rug en zij branden, maar mijn ogen zijn gericht op hem. Ondertussen probeer ik ook de dreumes die op een stoel klimt in het speelhoekje in de gaten te houden én letten mijn ogen in mijn achterhoofd op de oudste, die in alle rust staat te wachten hoe het tafereel zich verder ontvouwt. Alsof ze een toeschouwer is in het theater. Shit, oké rustig, denk ik bij mezelf en ik probeer de actie prio’s in mijn hoofd te sorteren. Eerst die boodschappen uit mijn handen op de kassaband leggen (mezelf wederom vervloekend, omdat ik koos voor, ik hoef geen karretje, ik ben zo klaar). Check, nu de focus op de kleuter met zijn grote gevoel. Die inmiddels harder is gaan schreeuwen en niet opgetild wil worden en nu ook tegen mijn benen begint te slaan.
Rustig kniel ik neer en zeg ik: ‘schat ik begrijp het, ik begrijp dat je dat mooie boek mee wilt hebben, maar we nemen hem niet mee naar huis’. Fuck, op links zie ik de dreumes nu echt gevaarlijke dingen doen en ze beland al wiebelend bijna met haar hoofd tegen een bak met planten. Oké die moet eerst van die stoel af. Met het zweet op mijn rug en de druk die ik voel omdat ik al bijna aan de beurt ben om af te rekenen, trek ik in één zwaai de dreumes van de stoel. Die op haar beurt net zo hard, zo niet harder begint te krijsen dan haar broer. Ik zet haar neer naast haar grote zus en focus me weer op de kleuter. Die zich langzaam begint over te geven aan het gevoel, er doorheen is en het besef krijgt dat het boek echt niet meegaat. Ik wil hem optillen, maar hier wil hij nog even niets van weten.
Eerst even afrekenen. Het moment dat ik me naar de kassa draai en in mijn oren beide kinderen nog hoor huilen, zegt een vrouw van mijn leeftijd voor mij in de rij: ‘ik vind je een goede moeder, wat pak je dit goed aan’. Een stroom van verbinding en liefde van moeder naar moeder komt naar mij toe. Ik bedank haar voor het feit dat ze iets liefs zegt op het moment dat de meeste mensen staan te kijken naar het schouwspel. We lachen naar elkaar, wisselen nog een aantal woorden uit en knikken elkaar gedag. Ondertussen is de kleuter, op zijn knieën, snikkend langs kassa 1 geschoven en laat hij mij toe hem op te tillen en een knuffel te geven. De oudste heeft de situatie eens grondig geanalyseerd, haar verantwoording genomen en de boodschappen van de band gepakt en haar zusje een hand gegeven. Zo lopen we samen de deur weer uit, nagekeken door ons publiek.
Bedankt moeder bij kassa 1, vlakbij gangpad 3, je gaf me even een steuntje in de rug, precies op het moment dat ik het goed kon gebruiken. Niet omdat je je ergens mee wilde bemoeien of omdat je vond dat ik de situatie niet kon handelen, maar gewoon om lief en aardig te zijn en omdat je de situatie herkende. Dank. Het deed mij beseffen dat ik dit zelf vaker mag doen.
Wat ik nog meer leerde van dit verhaal? Vertrouw op je eigen gevoel en instinct in zo’n situatie. Kalmeer eerst zelf en focus je op jezelf en je kind en sluit je even af voor alle ruis eromheen. Daarnaast, ga nooit, maar dan ook nooit ‘even snel’ om half 5 nog even met drie oververmoeide kinderen naar de supermarkt 😜.
Elevate your story,
X Sabrina
